Training Course In Japan ( Osaka)

20 พฤษภาคม - 11 สิงหาคม พ.ศ 2545

วันแรก ในต่างแดน

จันทร์ที่ 20 พฤษภาคม 2545

                  ได้มีโอกาสมาที่ญี่ปุ่นอีกครั้ง โดยไปอบรมในหลักสูตร Operation and Maintenance of Urban Water Supply Systems แต่ก่อนจะไปญี่ปุ่นก็ค่อนข้างฉุกละหุก เพราะได้รับแจ้งการตอบรับจากญี่ปุ่นก็มีเวลาเตรียมตัวแค่ 1 อาทิตย์ แต่ทุกอย่างก็ผ่านไปได้อย่างฉิวเฉียด

คืนวันอาทิตย์ที่ ๑๙ พฤษภาคม เรียก taxi ไปถึงที่ดอนเมือง เกือบ 4 ทุ่ม หลังจากผ่านพิธีการต่างๆแล้ว ก็เดินโต๋เต๋รอเวลาเครื่องออกตอนเที่ยงคืน ซึ่งเป็นสายการบินญี่ปุ่นเที่ยว JL622 แต่ทุกอย่างเป็นของไทย ทั้งเครื่องบิน ทั้งแอร์โฮสเตส ผู้โดยสารเกือบเต็มลำ ส่วนใหญ่เป็นคนญี่ปุ่น

เครื่องบินเป็นรุ่นโบอิ้ง 777-200 นามพระราชทานว่า “นครนายก” ไม่รู้ว่าเป็นรุ่นเดียวกับที่ร่อนจอดฉุกเฉินที่อุบลหรือเปล่า (แต่ที่แน่ๆ ตอนขา กลับจะเป็นรุ่นเดียวและเวลาเดียวกันเลยหล่ะ) สภาพอากาศแปรปรวนตลอดเส้นทางเหมือนกับนั่งรถยนต์เลย

เครื่องบินออกไปทางอุบล ผ่านเข้า ลาว เวียตนาม ไทเป และเข้าสู่ประเทศญี่ปุ่น โดยระยะทางจาก กรุงเทพฯ ไป โอซาก้า ประมาณ 4100 กม. เครื่องบินที่ความสูง 11 กม. ความเร็วประมาณ 900 กม /ชม. ใช้เวลาบิน 5 ชม.

ได้งีบหลับบนเครื่องแค่ 2-3 ชม. ราว ตี ๔ เริ่มแจกอาหารเช้าบนเครื่อง !!! (ที่จริงสว่างแล้วหล่ะเพราะที่ญี่ปุ่น 6 โมงเช้าแล้ว เวลาเร็วกว่าของเมืองไทย 2 ชั่วโมง) แต่กินไม่ค่อยลง ขอแต่น้ำส้ม เลยได้เรื่องท้องไส้ปั่นป่วนต้องเข้าห้องส้วม ซึ่งโถส้วมออกแบบมาดี ใช้น้ำนิดเดียวแล้วใช้ลมช่วยดูด (รับรองว่าของการบินไทย ไม่มีการดูดก้นติดอยู่กับโถเหมือนบางสายการบินที่เคยเป็นข่าว)

ถึงสนามบินคันไซ ที่โอซาก้า เวลา 7.20 น. อุณหภูมิ ที่นี่ 16 องศา (ชักแย่แล้วซิไม่ได้เตรียมเสื้อกันหนาวมาเลยเพราะคิดว่าเข้าหน้าร้อนแล้ว) ติดต่อเจ้าหน้าที่ของ ไจก้า ซึ่งจะเดินไปส่งขึ้นรถบัส จากแอร์พอร์ท ไปที่สถานีขนส่ง ใช้เวลา 1 ชั่วโมง วิ่งบนทางด่วน ค่ารถ 1300 เยน( ~ 442 บาท ; 100 เยน = 34 บาท) จากสถานี ต้องต่อรถ Taxi เข้าไปที่พัก อีกราว 30 นาที ค่าแท็กซี่ 5700 เยน ( ~1938 บาท) แท็กซี่ของที่เมืองนี้ เริ่มต้นที่ 660 เยน ต่อ 2 กม.แรก(224 บาท)นี่ถ้าต้องจ่ายเองสงสัยจนตั้งแต่วันแรกที่ไปถึง

ถึงที่พัก เกือบ 10 โมงเช้า ซึ่งเป็นศูนย์ของไจก้า (Osaka International Centre; OSIC อยู่ที่ Ibaraki City ห่างจาก เมืองโอซาก้า ประมาณ 30 นาทีโดยรถไฟ) สูง 9 ชั้น จัดข้าวของต่างๆ ให้เข้าที่ เอ… ชักหิวหล่ะซิ ห้องอาหารจะเปิดตอน 11.30 น. ทำไงดี ฮ้า.. มาม่า ที่เตรียมไปจากเมืองไทยนี้แหละดีที่สุด ที่ศูนย์มีบริการทั้งน้ำร้อน น้ำเย็น น้ำแข็ง เตารีด ตลอดเวลา

จัดแจงเอาน้ำร้อน เทใส่ชามที่เตรียมมาสำหรับต้ม มาม่า โดยเฉพาะ เครื่องปรุงพร้อม ปิดฝา ไว้ 5 นาที ใช้ได้ อ่า… กลิ่นหอมฉุยเลย…ตายล่ะหว่า ไม่ได้เอาช้อนไปด้วย กินยังไงหล่ะที่นี้ มองไปมองมา เจอไม้จิ้มฟันที่เตรียมไปด้วยใช้ไม้จิ้มฟันนี่หล่ะแทนตะเกียบ แต่ไม่ได้ใช้คีบหรอกนะ ใช้พุ้ยแบบกินข้าวต้ม..ค่อยยังชั่ว หลังจากอิ่มแล้ว ก็งีบเอาแรงตอนใกล้เที่ยง ตื่นอีกที บ่าย 2 กว่า ลงไปยืมเตารีดที่ Front Desk มารีดเสื้อซึ่งยับยู่ยี่

6 โมงเย็น ลงไปกินข้าว ที่ Dinning Hall ซึ่งทางไจก้า จะแจกบัตรที่เรียกว่า Meal Card มีมูลค่า 600 เยน (204 บาท) ไว้ใช้ทุกมื้อเย็น ซึ่งเค้าจะจัดอาหารชุดให้ มีมูลค่า 600 เยนพอดี แต่ถ้าเราจะเลือกอาหารเองซึ่งจะมีรูปโชว์ ก็ได้ ซึ่งถ้าราคาเกิน 600 เยน ก็ติดลบ ถ้ากินไม่ถึง ก็ถือว่ามีเงินเหลือ แล้วไว้เคลียร์ตอนจะกลับ แต่สุดท้ายแล้วห้ามถอนเป็นเงินสดกลับ ซึ่งส่วนใหญ่ถ้าเหลือ ก็จะไปซื้อเป็นส้ม (ใบละ 37 บาท ;แบบส้มเช้ง) เอาไปแจกกันกิน

เจอคนไทย 5-6 คนซึ่งมาอยู่กันได้ เดือน 2 เดือน กันแล้วบางคนก็ใกล้จะกลับแล้วก็มี ไว้วันหลังคงได้ซักถามกันมากขึ้น…..อ้อ… ตั้งแต่ออกจากสนามบินแทบจะไม่เห็น โฆษณาเกี่ยวกับฟุตบอลโลกเลย ซึ่งผิดกับเมืองไทยคึกคักกว่ากันเยอะ

แล้วพบกันใหม่กับเหตุการณ์ต่างๆ ในต่างแดน ซึ่งได้เขียนบันทึกไว้ทุกวันแล้วจะทยอยเขียนมาให้อ่านกัน แต่ติดปัญหาอยู่เรื่องการใช้ภาษาไทยเพราะเครื่องที่ศูนย์ OSIC ต่อ อินเตอร์เน็ตได้ตลอดเวลา แต่ไม่สามารถใช้ภาษาไทยได้ เพราะเจ้าหน้าที่ล็อกไม่ให้ install โปรแกรมอะไรทั้งสิ้น แต่ที่พิมพ์ภาษาไทยครั้งนี้ได้เพราะยื่มเครื่องคอมของคนไทยที่นำไปจากเมืองไทย ซึ่งคงไม่สามารถยืมได้ทุกวัน แต่ก็จะพยายาม ส่วนเรื่องรูปคงต้องขอเวลาอีกซักหน่อย แล้วจะทยอยส่งมาให้ดู …Ja mata (แปลว่า..แล้วพบกันใหม่)