วิ่งไร้พรมแดน

เขียนโดย  Peter

แปลโดย   อ.Lotus

                      ผมมาเมืองไทยทุกปีเป็นเวลา 12 ปีแล้ว คนไทยและสิ่งสวยงามมากมายในประเทศประทับใจผมเสมอ ผมเป็นคนเบลเยี่ยม และในประเทศของผม ผมเป็นสมาชิกสโมสรนักวิ่งท้องถิ่น 20 ปีแล้ว มีประสพการณ์วิ่งมินิและฮาล์ฟมากมาย ผมเพิ่งทราบเมื่อ 5 ปีก่อนว่าเมืองไทยมีการวิ่งสนุกสนานมากเช่นกัน แน่ละผมทราบงานใหญ่ประจำปี กรุงเทพมาราธอน แต่ที่ผมประหลาดใจคือมีการจัดแข่งวิ่งเกือบทุกวันอาทิตย์เช่นกัน ผมโชคดีที่ได้รู้จักคุณอรุณจาก Highway Running Club เราเป็นเพื่อนกันและผมได้รับการแนะนำให้มาร่วมงานวิ่งวันอาทิตย์เนืองๆ

                     การวิ่งในเมืองไทยดูแตกต่างจากการวิ่งที่ผมคุ้นเคยในเบลเยียม ในเบลเยียมเรามีการแข่งขันบ่อยๆ เช่นกัน แต่ไม่มีผู้เข้าร่วมมากนัก คนที่เข้าร่วมแข่งส่วนใหญ่จะเป็นสมาชิกสโมสรวิ่ง และเอาจริงกับการวิ่งมาก ก่อนที่เราจะเข้าร่วม ต้องได้รับการตรวจร่างกายจากหมอก่อนว่าเราฟิตพอหรือไม่ แต่ละสโมสรจะมีผู้ฝึกสอน 2-3 คน เรามีโอกาสที่จะวิ่งในลู่วิ่ง 2 ครั้งต่อสัปดาห์ไว้ฝึกความเร็ว ผมอาศัยอยู่ที่เมือง Bruges ในเมืองนี้มีสโมสรวิ่งมาก แต่ละสโมสรจะเช่าลู่วิ่งประมาน 2-3 ชม ต่อสัปดาห์สำหรับให้สมาชิกฝึก ในช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์ถ้าไม่มีการแข่ง พวกเราชาวสโมสรก็จะไปวิ่งกันที่ป่าหรือชายหาด หรือที่นุ่มเท้าในการวิ่งเพื่อเลี่ยงการบาดเจ็บ เมื่อเราเข้าแข่งเราจะสวมใส่ชุดสโมสรที่ได้รับการอนุมัติแบบจากสมาพันธ์กรีฑาแห่งชาติ (National Athletics Federation) ถ้าเราไม่สวมเสื้อสโมสรวิ่ง เราอาจถูกขับจากการเป็นสมาชิก

                     แม้แต่ในสโมสรเองก็มีการแข่งขัน ผู้นำสโมสรจะกำหนดรายการแข่ง 12 รายการที่มีแต้มสะสมสำหรับเวลาและตำแหน่งที่เข้าเส้นชัย แต่ละสโมสรจะมีนิตยสารวิ่ง และจะมีการจัดลำดับและปรับปรุงตำแหน่งนักวิ่งและตีพิมพ์ในนิตยสารนี้ เมื่อสิ้นสุดปีก็จะมีงานเลี้ยงฉลองผู้ชนะในระดับต่างๆ

                    นี่ไม่ได้หมายความว่า สโมสรจะมีแต่นักวิ่งเร็ว แต่สมาชิกสโมสรเอาจริงกับกีฬาการวิ่งมาก  แม้ว่าบางคนไม่สามารถวิ่งได้เร็วนัก
ข้อดีของการเข้าร่วมสโมสรคือเรามีประกัน ถ้าเราได้รับบาดเจ็บจากการวิ่ง สโมสรก็จะจ่ายค่ารักษาให้ แต่ผมรู้สึกไม่ค่อยสบายใจในเรื่องนี้นัก สำหรับผม การวิ่งเป็นเรื่องสนุกและไม่ต้องเอาจริงเอาจังตลอดเวลา การวิ่งสไตล์คนไทยน่าสนใจกว่า

                    ผมประทับใจเสมอเมื่อเห็นนักวิ่งที่สวนลุม (เป็นสถานที่ผมชอบมากแห่งหนึ่งในโลก) คนไทยสบายๆ เขาพูดคุย หัวเราะในระหว่างวิ่ง        การวิ่งเป็นงานสังสรรค์เสียมากกว่า ในงานวิ่งมินิต่างๆ ผมเห็นทั้งครอบครัวและกลุ่มเพื่อนมาแข่งเพื่อความสนุกเท่านั้น

                  ผมต้องขอออกตัวว่าในเบลเยี่ยมก็มีนักวิ่งเยาะๆ (joggers) เข้าร่วมแข่งมากเหมือนกัน แต่ไม่บ่อยนัก อาจเป็นปีละครั้งตามประเพณี แล้วไม่ร่วมงานวิ่งอื่นๆ อีกเลย

                  ผมจะมาเมืองไทยอีกในเดือนพฤศจิกายนนี้และจะอยู่ 5 เดือนเช่นเคย ผมรอวันที่จะได้วิ่งประจำวันที่สวนลุมอีกครั้งและเข้าร่วมงานวิ่งมินิในวันอาทิตย์

( หมายเหตุ  คุณปีเตอร์ เขียนเรื่องส่งมาจากประเทศเบลเยี่ยมเมื่อ วันที่ 4 ต.ค.43 )