ยิ่งวิ่ง-ยิ่งหิว

โดย   กฤตย์  ทองคง

               มีผู้ไม่นิยมออกกำลังกายจำนวนหนึ่ง  หาเหตุผลมาอธิบายว่า  ไม่ควรออกกำลังกายเพราะ 

“ยิ่งวิ่ง-ยิ่งหิว”  กล่าวคือ  ผลของการออกกำลังกาย จะไปทำให้ร่างกายขาดสารอาหาร ที่มาจากการเพิ่มขึ้นของกระบวนการใช้พลังงาน  ทำให้แสดงออกมาที่อยากอาหารเพิ่มมากขึ้น  อย่างนี้ ยิ่งทำให้สถานการณ์ควบคุมน้ำหนักลำบากมากยิ่งขึ้น  มีผู้เคยออกกำลังกายจำนวนหนึ่งมีประสบการณ์เช่นนั้น

               ความข้างต้นนี้ คือ เหตุผลและเป็นที่มาของงานวิจัยโภชนาการและผลของการออกกำลังกายต่อร่างกายมนุษย์  โดยนักวิจัยจาก  Laval University  แห่ง  Quebec  ประเทศแคนาดา  ที่ร่วมกับ  University of Leeds  ประเทศอังกฤษ  สรุปว่า

               ผลของการออกกำลังกายที่เราเขยิบขึ้นหนึ่งระดับที่เหมาะสมในสภาพที่ร่างกายผู้นั้นรับได้  ไม่ได้นำไปสู่สถานการณ์ที่ร่างกายต้องการสารอาหารเพิ่มเติมแต่อย่างใด  และก็ไม่จำเป็นต้องเพิ่มคุณภาพลงไปในปริมาณอาหารเหล่านั้นด้วย  ถ้าคุณรับอาหารครบถ้วนและเพียงพออยู่แล้ว  แม้นักวิจัยจะพบหลักฐานว่า  ผู้ออกกำลังกายมีแนวโน้มที่จะเพิ่มการรับอาหารประเภทแป้ง  Carbohydrates  ในการออกกำลังแบบปกตินั้น  เป็นผลมาจากกลไกทางร่างกายหรือกลไกทางจิตใจกันแน่  (ปราศจากหลักฐานอย่างพอเพียงที่จะสรุปเป็นอย่างใดอย่างหนึ่ง)

               ส่วนประเด็นเรื่องผลกระทบที่มีต่อความหิวอยาก ที่ได้ทดลองกับ  Subjects  ที่ออกกำลังกายนาน 30 นาที ที่เผาผลาญพลังงานไปราว 300 แคลลอรี่นั้น  ก็ไม่พบว่าร่างกายต้องการอาหารที่เพิ่มมากขึ้น ในภาวะหลังจากนั้น  เพื่อเข้าไปทดแทนพลังงานที่หายไป  ซึ่งถ้าเป็นเช่นนี้ก็คือ  น้ำหนักผู้ออกกำลังก็จะลดได้

               ดังนั้น  เท่าที่มนุษย์เรามีความรู้ในปัจจุบัน  พบว่า คำกล่าวอ้างของกลุ่มผู้ไม่นิยมออกกำลังกายที่ว่า  “ยิ่งวิ่ง-ยิ่งหิว”   นั้น  ยังไม่มีหลักฐานทางวิทยาศาสตร์มาสนับสนุนแต่อย่างใด.

08:22   น.

15  มิถุนายน  2548

R.W.  Feb  1998      P.27