ผมเริ่มวิ่งซ้อมวันแรกในชีวิต  เมื่อ  5  มีนาคม  2536  ด้วยเพราะเพื่อนชวน

แต่ ณ เวลานั้น  เป็นช่วง  อายุ 39 ปี  แต่การไปสนามวิ่งครั้งแรกคือ สนาม ชัยนาท  มินิ มาราธอน ครั้งที่ 1  ปี 37ลงกลุ่มอายุ 40 เป็นครั้งแรก (ไม่เคยลงรุ่น 30 เลย)

แต่ดั้งเดิม  แต่ไหนแต่ไร  ผมไม่เคยมีกิจกรรมที่เป็นกีฬาเลย ต้องจัดว่าเป็นคนอาภัพ  เพราะต้งแต่เด็กมาแล้ว  เป็นคนตัวเล็กของห้อง เมื่อเข้าแถวทั้งชั้นเรียน  จะอยู่ราวรองตัวเล็กสุดอยู่ 2-3 คนเท่านั้น
เมื่อปะทะในบอลหรือบาสเก็ตบอล  ก็กระเด้งไปคนเดียว  คู่ปะทะวิ่งต่อเฉยเลย เราก็เลยเลี่ยง  และเลี่ยงตลอด  กีฬาอื่นๆก็ไม่เอา  แต่ชีวิตนี้ก็ไม่อ้วน ก็พ่อแม่ปู่ย่าตายาย  เป็นคนหุ่นสันทัด ปนค่อนข้างเล็ก 

 ดังนั้น  การมาวิ่ง เป็นสิบกว่าปี ก็ทำให้น่ำหนักไม่ขึ้นไม่ลง  ค้างอยู่คงเดิมตลอด  ณวันนี้จึงเป็นคนค่อนข้างผอม  ที่ 165 ซ.ม.  กับ 51-52 ก.ก.
เรื่องถ้วยขี้เกียจนับ  แต่คุณไก่-รุจิรา thairunning.com  บังคับให้ไปนับมา  ได้ประมาณ 100 ใบ
น้อยมากเมื่อเทียบกับคนที่ฝีเท้าไล่ๆกัน  เพราะไปแข่งน้อย ยิ่งนับวันพยายามรักษาความน้อยนี้ไว้  เพราะจะได้วิ่งนานๆ  ไปบ่อยมันเบื่อ แรกๆคนก็บอกว่า  ขี้ปอด  ใจไม่สู้  มีแต่ความคาดหวังถ้วย  วิ่งจะเอาชนะให้ได้ แพ้ไม่เป็น  เลยไม่อยากไปสนาม  เขาวิจารณ์เราอย่างนั้น ฟังอย่างนี้ยิ่งเพิ่มความเบื่อเข้าไปอีก 

เรื่องเหรียญก็เยอะ ใส่ในถุงก็อปแก็ปหูหิ้วใบใหญ่  กลับมาจากสนามแข่ง  ก็เอาใส่ไว้ๆๆๆ  นานเป็นปี
จะกวาดบริเวณนั้น เพราะฝุ่นเยอะ เลยเลื่อนยกถุงหนีก่อน ปรากฏว่าถุงขาดยกมาได้แต่แผ่นถุง  เพราะมันหนักมากประการหนึ่งและถุงมันเก่าอีกประการหนึ่ง  กองเผละอยู่ตรงนั้นนั้นเอง  เล่าสนุกๆมากกว่า เหรียญมันก็ต้องมากกว่าถ้วยอยู่แล้ว

เอาเป็น ณ ปัจจุบันนี้ดีกว่า  มีเป้าหมายว่า ไปสนามปีละ ราว 12 ครั้ง แต่ปฏิบัติจริง  น้อยกว่านั้นครึ่งต่อครึ่ง
แต่เราไม่รู้สึกเบื่อวิ่งเบื่อซ้อม  แต่เบื่อไปสนามต่างหาก เวลาลงคอร์ทฝึกเอาจริง ก็รู้สึกภูมิใจที่ต่อเนื่องแผนฝึกได้เรื่อยๆ
ไม่ใส่ใจกับคำถามที่ถูกถามบ่อยๆว่า  ฝึกนี่จะไปไหน  แต่ใส่ใจว่านี่เราพอใจในฝีเท้าขณะนี้แล้วหรือยัง  หรือ  ไปน่ะไปได้ ไม่มีปัญหา แต่เร็วแล้วหรือยัง  ไม่ว่าสนามใด  ผู้วิ่งย่อมคาดหวังลักษณะที่เร็วทั้งสิ้น

เล่ามาไว้ให้เข้าใจว่า  กฤตย์ ยังฝึกซ้อมต่อเนื่องตลอด  มีคอร์ท  มีแผนโปรแกรม แต่ไปน้อย  แล้วเมื่อทำอย่างนี้  ก็รู้สึกมีความสุขดี ดังนั้นการตัดสินใจจะไปสนาม  ไม่มีคำว่าสนามนี้ใหญ่สนามนี้สำคัญต้องไปให้ได้ นั่นไม่ใช่เป้าหมายของผม  แต่สนามที่มีอิทธิพลมากที่สุด  คือ สนามใกล้บ้าน ยิ่งเขากบปีไหนจัดแล้วเราไม่ได้ลงเพราะติดธุระ  มันเสียดาย
เพราะไม่ต้องเดินทาง

ย้อนหลังไปสมัยบ้าวิ่งใหม่ๆ  ปัตตานี  โกลก ก็ไปมาแล้ว  รอมือลีซะมะแอก็เคยประฝีเท้ากันมาแล้ว (ผมแพ้)  เออ  เอ่ยชื่อแล้ว นึกได้ไม่รู้เดี๋ยวนี้ไปไหน  เงียบไปนาน  หมอนี่ ฝีเท้าเอาเรื่อง  ไม่ทันได้ทักไม่ทันได้คุย  ต้องรีบกลับ  ชีวิตนี้ คร้งหนึ่งเคยวิ่งสู้ฟัดกับรอมือลีมาแล้วเล่าไม่ถูก  ถึงไหนแล้ว 

เนื่องจากเป็นคนที่ไม่เคยมีกิจกรรมกีฬามาก่อนอายุ 40เมื่อมาเล่นแล้วก็มาเอาดีได้พอสมควร  จึงขอบอกเพื่อนนักวิ่งหรือผู้คนทั่วไปว่า การออกกำลังไม่มีคำว่าสายเกินไป  ไม่มีคำว่า "แก่แล้ว" ยิ่งในเมื่อจะวิ่งเอาเพื่อแชมป์เมื่อแก่ยังทำกันได้
ทำไมการวิ่งเพื่อสุขภาพก็ย่อมเป็นไปได้เสมอ

มีแชมป์(ต่างประเทศ) ที่เริ่มวิ่งเมื่อ 60  แต่เป็นแชมป์เมื่อ 60ปลายและสามารถรักษาความเป็นแชมป์อยู่ได้จนแปดสิบปลาย นี่เป็นประวัติแชมป์โลกสูงอายุรายหนึ่งประเด็นสำคัญก็คือ  มันเป็นเรื่องทัศนคติที่ไม่ทอดอาลัยตายอยากกับชีวิต  ว่า
ไม่ได้ไว้ก่อน  เห็นอะไรก็ตีความไปเป็นอุปสรรคเสียสิ้น คนเราควรลงมือทำเสียก่อนและพยายามแก้ไขปัญหาด้วยสามัญสำนึกประกอบกับความช่วยเหลือจากผู้อื่น ถ้าไม่ได้ยังไงค่อยว่ากัน  อย่าเพิ่งติเรือทั้งโกลน  แก่แล้ว  คงวิ่งไม่ได้ดี
 ถ้าเป็นหนุ่มๆละก็  อย่านี้ผมถือว่าเป็นปัญหาทัศนคติ  ไม่ใช่ปัญหาสุขภาพครับ เรื่องนี้มีประเด็นให้ต่อได้อีกมาก  สมควรเป็นบทความต่อไปข้างหน้าได้
 

คลิกดู

ตารางการฝึกซ้อมส่วนตัวของกฤตย์ ทองคง